Την Παρασκευή 3.6.2016, πραγματοποιήθηκε η Τακτική Ετήσια Γενική Συνέλευση (35ο Συνέδριο) της ΟΣΤΟΕ, χωρίς τη συμμετοχή, για μία ακόμη φορά, των αντιπροσώπων του Συλλόγου Συνταξιούχων Εθνικής Τράπεζας και χωρίς τη συμμετοχή της ΕΣΑΚ, η οποία αποχώρησε οριστικά από την ΟΣΤΟΕ, δημιουργώντας σταδιακά τις κάθετες παραταξιακές δομές της, σε εργαζόμενους και συνταξιούχους.
Το 35ο Συνέδριο της ΟΣΤΟΕ, επιβεβαίωσε την τραγική κατάσταση του κινήματος των συνταξιούχων τραπεζοϋπαλλήλων, που το χαρακτηρίζουν, όσο ποτέ άλλοτε, η διάσπαση, ο κατακερματισμός, οι αντιφάσεις, η αδράνεια και η αναποτελεσματικότητα.
Μοναδική νότα αισιοδοξίας, η παρουσία του αριστερού ιταλικού συνδικάτου συνταξιούχων C.G.I.L.-S.P.I., που απηύθυνε και υπόμνημα στην ελληνική κυβέρνηση μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Η παρουσία των Ιταλών συντρόφων / συντροφισσών, όπως επέμεναν να μας αποκαλούν, ήταν μια ανάσα ζωντάνιας, απέναντι στο αδιάφορο και ψυχρό κλίμα της συνέλευσης της ΟΣΤΟΕ.
Η λογική που κυριάρχησε στις τοποθετήσεις των εκπροσώπων των παρατάξεων, περιορίστηκε στην προσπάθεια να αποδείξουν εάν, για τη συνεχιζόμενη δυσμενή εξέλιξη των ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας, φταίνε περισσότερο οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις ή η σημερινή και εάν τα προβλήματα δημιουργήθηκαν αίφνης το τελευταίο διάστημα ή ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα.
Δεν είναι ασφαλώς το ίδιο να συγκρίνεις μια κυβέρνηση που ανέλαβε σε κατάσταση επιτήρησης και υπέστη μια συντριπτική ήττα, στην προσπάθειά της να διαπραγματευτεί τα στοιχειώδη, με τις κυβερνήσεις που οδήγησαν οι ίδιες στην επιτήρηση, υιοθετώντας πλήρως και συνεχίζοντας να υιοθετούν ακόμη και σήμερα ως αντιπολίτευση, τις νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές πολιτικές της λιτότητας.
Επειδή όμως όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα και όχι από τις προθέσεις, οφείλουμε να δεχθούμε ότι ο Ν. 4387/2016, σε ότι αφορά τα ασφαλιστικά δικαιώματα, είναι χειρότερος από τους προηγούμενους σχετικούς μνημονιακούς νόμους, αφού καταργεί θεμελιωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα.
Καλώς εχόντων λοιπόν των πραγμάτων, και επειδή δεν είμαστε διατεθειμένοι να μετατραπούμε σε αγωνιστικούς απεργοσπάστες, ερυθροφρουρούς και απολογητές των κυβερνητικών επιλογών, όπως συνέβη στο απώτερο και στο πιο πρόσφατο παρελθόν, θεωρούμε ότι, βασικό θέμα του συνεδρίου θα έπρεπε να είναι η διασφάλιση της αυτονομίας του σ.κ. από κυβέρνηση και αντιπολίτευση και κυρίως, η διερεύνηση των τρόπων αντιμετώπισής των αρνητικών συνεπειών που επέφερε ο πρόσφατος νόμος.
Ακριβώς όμως γιαυτό το ζήτημα, δεν έγινε καμία απολύτως ουσιαστική συζήτηση, ούτε υπήρξε απόφαση του συνεδρίου. Η ανεπαρκής ηγεσία της ΟΣΤΟΕ, παραμένοντας σε ρητορικές εκθέσεις ιδεών, με την αστεία δικαιολογία ότι δίνει το λόγο στους συλλόγους που θίγονται περισσότερο (λέγε με ΕΤΑΤ), απέδειξε απλά, όπως άλλωστε και η ηγεσία της ΟΤΟΕ, ότι είναι ανίκανη να παίξει τον ηγετικό της ρόλο και να αναγάγει σε γενικό πρόβλημα του κλάδου το επιμέρους π.χ. πρόβλημα του ΕΤΑΤ, ή / και αντίθετα, να εξειδικεύσει σε επιμέρους, το γενικό πρόβλημα περικοπής των συντάξεων, δημιουργώντας ένα κλίμα εφησυχασμού σε πολλούς ανυποψίαστους συνταξιούχους.
Τη χαρακτηριστική εξάλλου αντίφαση “αγωνιστικής” ρητορικής και πλήρους αδράνειας, αλλά και το αδιέξοδο των ηγετικών ομάδων των συνδικαλιστικών οργανώσεών, τα εξέφρασε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ο πρόεδρος της ΑΓΣΣΕ, ο οποίος, αφού αναρωτήθηκε, χωρίς το παραμικρό ίχνος αυτοκριτικής, για το βαθμό καταξίωσης και αποτελεσματικότητας του σ.κ., μας εξομολογήθηκε ότι “το σ.κ. είναι σε δύσκολη κατάσταση” και ότι “μπορεί να θέλει, αλλά δε μπορεί”!
Μα το ίδιο ακριβώς πρόεδρε, επικαλείται και η κυβέρνηση! Επομένως, όλα καλά και ωραία; Ποια λοιπόν είναι η διαφορετική πρόταση του σ.κ. και τι ακριβώς κάνει για να αντιμετωπίσει αυτή την αρνητική κατάσταση στην οποία το οδηγήσατε;
Τα παραπάνω, αποδεικνύουν για πολλοστή φορά ότι το μοντέλο του εξαρτημένου, πελατειακού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, που εξακολουθούν να υπηρετούν απαθείς και ατάραχες και με τη δική μας ανοχή, οι ηγεσίες του σ.κ. συνταξιούχων και εργαζομένων, έχει ξεπεραστεί πλέον και είναι αναστίστοιχο με τις σημερινές ανάγκες μας, πλήρως απαξιωμένο, αναξιόπιστο και αναποτελεσματικό.
Δε μπορείς να πείσεις σήμερα, καταγγέλλοντας φραστικά αυτό που ανέχτηκες και υπηρέτησες χθες. Οι σημερινές αναξιόπιστες συνδικαλιστικές ηγεσίες, έχουν κατ επανάληψη συνταχθεί, λόγω και έργω, συνεχίζοντας ακόμη και σήμερα να ταυτίζονται σε κάθε ευκαιρία, με τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς φορείς της νεοφιλελεύθερης αφήγησης, οδηγώντας το εργατικό και συνταξιουχικό κίνημα σε πλήρες αδιέξοδο. Ποιος / ποια αλήθεια εμπιστεύεται σήμερα αυτές τις ηγεσίες, που αποδείχθηκαν ανίκανες να οργανώσουν και να συντονίσουν τις στοιχειώδεις αναγκαίες πρωτοβουλίες, που οφείλουν να αναλάβουν τα σωματεία για τη διασφάλιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας;
Σήμερα λοιπόν, την εποχή ακριβώς της μεγάλης ήττας, της απογοήτευσης, της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού του σ.κ., που προκαλεί η επέλαση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία καθιστά επιπλέον ολοφάνερη την ανεπάρκεια και την αναποτελεσματικότητα του υφιστάμενου κυρίαρχου συνδικαλιστικού μοντέλου, γίνεται πλέον επιτακτική η ανάγκη να ενισχύσουμε την αυτόνομη λειτουργία του σ.κ. σε όλα τα επίπεδα και να διασφαλίσουμε τη συλλογική και αποτελεσματική προώθηση των δίκαιων αιτημάτων και των διεκδικήσεών μας.
Ο καθένας και η καθεμιά, οφείλει προσωπικά να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση. Υπεύθυνοι για τα σημερινά αδιέξοδα δεν είναι μόνο όσοι και όσες πήραν τις λάθος αποφάσεις και έκαναν τις λάθος επιλογές. Εξίσου υπεύθυνοι είναι και όσοι / όσες αδιαφόρησαν και δε συνέβαλαν, στο μέτρο των δυνατοτήτων και των δυνάμεών τους, στην αντιμετώπιση των λανθασμένων αποφάσεων και επιλογών, περιμένοντας παθητικά τις μαγικές λύσεις και παριστάνοντας σήμερα εκ του ασφαλούς, τους τιμητές των πάντων.
Δυστυχώς, το 35ο Συνέδριο της ΟΣΤΟΕ πέρασε απαρατήρητο. Δεν πρόσθεσε κάποιο νέο στοιχείο στον αγώνα που οφείλουμε να συνεχίσουμε, για τη διασφάλιση των θεμελιωμένων ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας, με προοπτική τη διεκδίκηση ενός ενιαίου και αξιόπιστου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης για όλους.
Πεύκα, 10.06.2016
Το 35ο Συνέδριο της ΟΣΤΟΕ, επιβεβαίωσε την τραγική κατάσταση του κινήματος των συνταξιούχων τραπεζοϋπαλλήλων, που το χαρακτηρίζουν, όσο ποτέ άλλοτε, η διάσπαση, ο κατακερματισμός, οι αντιφάσεις, η αδράνεια και η αναποτελεσματικότητα.
Μοναδική νότα αισιοδοξίας, η παρουσία του αριστερού ιταλικού συνδικάτου συνταξιούχων C.G.I.L.-S.P.I., που απηύθυνε και υπόμνημα στην ελληνική κυβέρνηση μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Η παρουσία των Ιταλών συντρόφων / συντροφισσών, όπως επέμεναν να μας αποκαλούν, ήταν μια ανάσα ζωντάνιας, απέναντι στο αδιάφορο και ψυχρό κλίμα της συνέλευσης της ΟΣΤΟΕ.
Η λογική που κυριάρχησε στις τοποθετήσεις των εκπροσώπων των παρατάξεων, περιορίστηκε στην προσπάθεια να αποδείξουν εάν, για τη συνεχιζόμενη δυσμενή εξέλιξη των ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας, φταίνε περισσότερο οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις ή η σημερινή και εάν τα προβλήματα δημιουργήθηκαν αίφνης το τελευταίο διάστημα ή ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα.
Δεν είναι ασφαλώς το ίδιο να συγκρίνεις μια κυβέρνηση που ανέλαβε σε κατάσταση επιτήρησης και υπέστη μια συντριπτική ήττα, στην προσπάθειά της να διαπραγματευτεί τα στοιχειώδη, με τις κυβερνήσεις που οδήγησαν οι ίδιες στην επιτήρηση, υιοθετώντας πλήρως και συνεχίζοντας να υιοθετούν ακόμη και σήμερα ως αντιπολίτευση, τις νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές πολιτικές της λιτότητας.
Επειδή όμως όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα και όχι από τις προθέσεις, οφείλουμε να δεχθούμε ότι ο Ν. 4387/2016, σε ότι αφορά τα ασφαλιστικά δικαιώματα, είναι χειρότερος από τους προηγούμενους σχετικούς μνημονιακούς νόμους, αφού καταργεί θεμελιωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα.
Καλώς εχόντων λοιπόν των πραγμάτων, και επειδή δεν είμαστε διατεθειμένοι να μετατραπούμε σε αγωνιστικούς απεργοσπάστες, ερυθροφρουρούς και απολογητές των κυβερνητικών επιλογών, όπως συνέβη στο απώτερο και στο πιο πρόσφατο παρελθόν, θεωρούμε ότι, βασικό θέμα του συνεδρίου θα έπρεπε να είναι η διασφάλιση της αυτονομίας του σ.κ. από κυβέρνηση και αντιπολίτευση και κυρίως, η διερεύνηση των τρόπων αντιμετώπισής των αρνητικών συνεπειών που επέφερε ο πρόσφατος νόμος.
Ακριβώς όμως γιαυτό το ζήτημα, δεν έγινε καμία απολύτως ουσιαστική συζήτηση, ούτε υπήρξε απόφαση του συνεδρίου. Η ανεπαρκής ηγεσία της ΟΣΤΟΕ, παραμένοντας σε ρητορικές εκθέσεις ιδεών, με την αστεία δικαιολογία ότι δίνει το λόγο στους συλλόγους που θίγονται περισσότερο (λέγε με ΕΤΑΤ), απέδειξε απλά, όπως άλλωστε και η ηγεσία της ΟΤΟΕ, ότι είναι ανίκανη να παίξει τον ηγετικό της ρόλο και να αναγάγει σε γενικό πρόβλημα του κλάδου το επιμέρους π.χ. πρόβλημα του ΕΤΑΤ, ή / και αντίθετα, να εξειδικεύσει σε επιμέρους, το γενικό πρόβλημα περικοπής των συντάξεων, δημιουργώντας ένα κλίμα εφησυχασμού σε πολλούς ανυποψίαστους συνταξιούχους.
Τη χαρακτηριστική εξάλλου αντίφαση “αγωνιστικής” ρητορικής και πλήρους αδράνειας, αλλά και το αδιέξοδο των ηγετικών ομάδων των συνδικαλιστικών οργανώσεών, τα εξέφρασε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ο πρόεδρος της ΑΓΣΣΕ, ο οποίος, αφού αναρωτήθηκε, χωρίς το παραμικρό ίχνος αυτοκριτικής, για το βαθμό καταξίωσης και αποτελεσματικότητας του σ.κ., μας εξομολογήθηκε ότι “το σ.κ. είναι σε δύσκολη κατάσταση” και ότι “μπορεί να θέλει, αλλά δε μπορεί”!
Μα το ίδιο ακριβώς πρόεδρε, επικαλείται και η κυβέρνηση! Επομένως, όλα καλά και ωραία; Ποια λοιπόν είναι η διαφορετική πρόταση του σ.κ. και τι ακριβώς κάνει για να αντιμετωπίσει αυτή την αρνητική κατάσταση στην οποία το οδηγήσατε;
Τα παραπάνω, αποδεικνύουν για πολλοστή φορά ότι το μοντέλο του εξαρτημένου, πελατειακού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, που εξακολουθούν να υπηρετούν απαθείς και ατάραχες και με τη δική μας ανοχή, οι ηγεσίες του σ.κ. συνταξιούχων και εργαζομένων, έχει ξεπεραστεί πλέον και είναι αναστίστοιχο με τις σημερινές ανάγκες μας, πλήρως απαξιωμένο, αναξιόπιστο και αναποτελεσματικό.
Δε μπορείς να πείσεις σήμερα, καταγγέλλοντας φραστικά αυτό που ανέχτηκες και υπηρέτησες χθες. Οι σημερινές αναξιόπιστες συνδικαλιστικές ηγεσίες, έχουν κατ επανάληψη συνταχθεί, λόγω και έργω, συνεχίζοντας ακόμη και σήμερα να ταυτίζονται σε κάθε ευκαιρία, με τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς φορείς της νεοφιλελεύθερης αφήγησης, οδηγώντας το εργατικό και συνταξιουχικό κίνημα σε πλήρες αδιέξοδο. Ποιος / ποια αλήθεια εμπιστεύεται σήμερα αυτές τις ηγεσίες, που αποδείχθηκαν ανίκανες να οργανώσουν και να συντονίσουν τις στοιχειώδεις αναγκαίες πρωτοβουλίες, που οφείλουν να αναλάβουν τα σωματεία για τη διασφάλιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας;
Σήμερα λοιπόν, την εποχή ακριβώς της μεγάλης ήττας, της απογοήτευσης, της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού του σ.κ., που προκαλεί η επέλαση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία καθιστά επιπλέον ολοφάνερη την ανεπάρκεια και την αναποτελεσματικότητα του υφιστάμενου κυρίαρχου συνδικαλιστικού μοντέλου, γίνεται πλέον επιτακτική η ανάγκη να ενισχύσουμε την αυτόνομη λειτουργία του σ.κ. σε όλα τα επίπεδα και να διασφαλίσουμε τη συλλογική και αποτελεσματική προώθηση των δίκαιων αιτημάτων και των διεκδικήσεών μας.
Ο καθένας και η καθεμιά, οφείλει προσωπικά να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση. Υπεύθυνοι για τα σημερινά αδιέξοδα δεν είναι μόνο όσοι και όσες πήραν τις λάθος αποφάσεις και έκαναν τις λάθος επιλογές. Εξίσου υπεύθυνοι είναι και όσοι / όσες αδιαφόρησαν και δε συνέβαλαν, στο μέτρο των δυνατοτήτων και των δυνάμεών τους, στην αντιμετώπιση των λανθασμένων αποφάσεων και επιλογών, περιμένοντας παθητικά τις μαγικές λύσεις και παριστάνοντας σήμερα εκ του ασφαλούς, τους τιμητές των πάντων.
Δυστυχώς, το 35ο Συνέδριο της ΟΣΤΟΕ πέρασε απαρατήρητο. Δεν πρόσθεσε κάποιο νέο στοιχείο στον αγώνα που οφείλουμε να συνεχίσουμε, για τη διασφάλιση των θεμελιωμένων ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας, με προοπτική τη διεκδίκηση ενός ενιαίου και αξιόπιστου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης για όλους.
Πεύκα, 10.06.2016
